WHAT I GOTTA DO

Directed & Edited by Paco Raterta

THE PERFECT DAY

From the moment I stepped off the plane in Cambodia I felt as if I was at home. The people were beyond friendly, the food was amazing, everyone would flash us huge grins and smiles, even the drunks fighting out on the street at 2am fought lovingly- I didn’t want to leave. And while the locations of the walls we had to paint on were planned in advance (we were given instructions that the only images that would not be tolerated were skulls or images of death, which we respected, even though half the artists in the group love painting skulls), we had no plans what was going to be painted until we got there. I’ve worked as an investigative journalist with the Emmy award winning VICE / HBO team, where we rigorously fact check all our stories to uncover the truth. However, this trip to Cambodia was not a news trip, we were there strictly to spread the message of love, light, beauty, joy, free expression and creativity. I didn't realize how many millions of musicians, artists, writers and creative people had been murdered in the Cambodian genocide, so I wanted to bring the best artists in the world to Cambodia, a country that has virtually no murals or street art. Our goal, working through the #IglooHong Foundation, was simple: to spread some light, joy and beauty to a country with such a dark past.

I will admit, I try to stay purposefully ignorant about the history, politics, and current events of most places I visit. Ever since I started hitchhiking all over the planet in my teens, I would rather get an oral history from the people I met travelling instead of reading about it on my phone or in a book- it's infinitely more interesting to me that way. It’s been a lifelong journey and fight to stay present, to live in the moment without holding onto old grievances, revenge, or getting stuck replaying histories I cannot change. It never made sense to me that a 20-year-old kid should be burdened with a past created by their grandparents. I’m looking to shape and share the love now, in the moment, instead of trying to find a reason to repeat a cycle of anger, hate and trauma. To not live in fear. To live in the now and the present. We all have a past, sure, but can’t we look beyond that and see the today that surrounds us without judgment? It’s asking these questions and thinking this way that has allowed me to take stunning vacations on the Gaza Strip, with beautiful beaches all to myself and only calamari strips and licorice wine to keep me company. Ignorance is bliss, but so is staying present. It’s about freeing your vision to allow you to see the beauty in the imperfections around you, and every once in awhile those imperfections culminate into a perfect day.

It was during my first week in Cambodia where I experienced one of those perfect days. One of those perfect days you don't get too many of in life. A day where everything just happens as it should, a day you couldn't plan if you tried- I was with all my friends who also happen to be the art idols I look up to and are the most talented people on the planet, we were walking through an old apartment complex that I was told hadn't been renovated or painted since the 50's. It was crumbling: mold and decay was everywhere, but there was also a laughter, with children smiling amongst the tons of torn down walls and bricks. Together, we stacked the bricks and made little sculptures, painting Batman and other superheroes on the surfaces which the kids loved. We walked up and down all the floors taking requests from the residents: a woman said she wanted flowers, so we painted flowers all up and down a staircase; someone else said they wanted something beautiful and peaceful, so we painted Cambodians in traditional garb levitating while praying. I noticed a balloon vendor having trouble selling the 300 Gangnam style balloons he had attached to his scooter, so I bought them all and took them to the roof where there were about 20 kids messing around up there enjoying the sun. We gave them all the balloons, everything; the kids went wild with glee. I was so tired, hot, sweaty, completely covered in paint and dirt from painting all day, with leftover diarrhea from my trip to Brazil, but I was so happy watching those kids scream and play- it was perfect. The sun started to fall while we walked the length of the whole roof. At the end we saw a woman on a mat with glasses using the remaining sunlight to sew the most intricate handmade shawl I’d ever seen. I couldn't believe the detail, patience and craft involved- all the beauty in the imperfections. I asked her if I could buy it from her when she was finished and my translator explained to me that it was a dying art and that there were only two people left in the city that did this kind of thing by hand now. I felt so honored to witness her making it, I wanted to buy it from her (it takes a month to make each one) as a gift to my mother who really appreciates handmade fabrics and would go crazy over it. She gave me a number and I bought it full price without the normal third world country haggling and we shook on it- good business is when both parties walk away happy and satisfied. My friend Mac was moved enough by this happenstance random encounter, and we all thought how cool it would be if we could paint a huge bright beautiful portrait of her on the side of the building where she actually lives so her family and neighborhood could see it everyday. A true community collaboration, the background would be her intricate traditional Cambodian designs, combined with a portrait of her holding a needle and thread- showing her craft, artistry, and profession. That was our only intent: to create something beautiful that honored this beautiful woman, something to honor her art, her craft and her lifetime of hard work, something to honor the Cambodian people as well as their community and culture. We thought she was the perfect subject,
and that’s it, that’s where we were coming from- no agenda. Through battling heat, extreme rain, lost in translation problems with the lift driver, mosquitos, crooked cops, and countless other endeavors, El Mac was able to finish this beautiful portrait of Ms. Thary with a proud noble expression holding up the tool of her craft- a needle and thread, an intricate instrument that is small but holds much power, power to inflict and open wounds just as much as it can heal and close them, power to create a tapestry of woven shapes, colors and cultures, and power to bring us all closer together. That was it: a perfect day, meeting the perfect person, inspiring the perfect artist, to create a perfect mural, in the perfect city.

I only came to Cambodia with peace and love in my heart. I hope one day the people of Cambodia get free beautiful public art everywhere, and artists all over the world can start to look at Cambodia as an artist friendly country that welcomes and supports free expression, a type of openness and love that will only bring joy to everyone involved. Thank you to the Cambodian people for all the love and respect you gave to me and all the artists involved with the #IGLOOHONG project. We are honored and humbled by your support, it gives us inspiration, courage and power to continue to create. Cambodia does not need me or anybody to show them how to be creative, they are already masters of it. Angkor Wat is breathtaking in its scope, detail and mastery of art, sculpture and architecture. It almost seems like humans couldn’t have made it, it should be mecca for all artists to make a pilgrimage to. I cried when I got there, it is the most impressive, beautiful, humbling hand-made masterpiece in all of Asia and has inspired tons of creativity for centuries. Cambodia definitely does not need me to help inspire creativity, but I definitely need you. We love you Cambodia, you will never know how much your country and your friendship means to us, we will never forget how you stood up for us. Peace, love and respect to Cambodia– when you silence art, it only gets louder.

ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានបោះជំហានចុះពីយន្តហោះលើទឹកដីនៃប្រទេសកម្ពុជាភ្លាម ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំដូច្នេះដែរ។ ប្រជាជនពិតជាមានភាពរាក់ទាក់ស្និទស្នាល ម្ហូបអាហារពិតជាអស្ចារ្យ មនុស្សគ្រប់គ្នាតែងបញ្ចេញនូវស្មាមសើចញញឹមយ៉ាងរាក់ទាក់ សូម្បីអ្នកស្រវឹងស្រាដែលចេញដើរតាមផ្លូវនៅម៉ោង 2 អាធ្រាតក៏គួរឲ្យស្រលាញ់រាប់អានផងដែរ ដែលទាំងនេះខ្ញុំមិនបានចង់ចាកចេញនោះទេ។ ហើយខណៈដែលទីតាំងនៃជញ្ជាំងដែលពួកយើងត្រូវគូ ត្រូវបានដាក់គម្រោងជាមុន (យើងត្រូវបានទទួលការណែនាំថាឲ្យគូតែរូបភាពដែលគ្មានភាពអធ្យាស្រ័យដូចជារូបលលាដ៏ក្បាល ឬរូបភាពនៃការស្លាប់ ដែលពួកយើងត្រូវបានគោរពតាម សូម្បីសិល្បករជាងពាក់កណ្តាលនៅក្នុងក្រុមរបស់យើងចូលចិត្តគូរូបភាពលលាដ៏ក្បាលខ្មោចយ៉ាងណាក្តី) ពួកយើងមិនមានផែនការថាអ្វីនឹងត្រូវគូថ្នាំទេ រហូតដល់ពេលពួកយើងមកដល់ទីនោះ។ ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការងារជាអ្នកសារព័ត៌មានស៊ើបអង្កេតជាមួយក្រុមICE/HBOឈ្នះពានរង្វាន់ Emmy ជាកន្លែងដែលពួកយើងត្រួតពិនិត្យមើលហេតុការយ៉ាងម៉ត់ចត់អំពីប្រវត្តិរបស់យើងដើម្បីបង្ហាញនូវការទុកចិត្ត។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ដំណើរមកកាន់ប្រទេសកម្ពុជាពុំមែនជាដំណើរស្វែងរកព័ត៌មាននោះទេ ពួកយើងមកកាន់ទីនេះដើម្បីផ្សព្វផ្សាយសារនៃសេចក្តីស្រលាញ់ សេចក្តីភ្លឺស្វាង ភាពស្រស់ស្អាត ភាពរីករាយ សេរីភាពបញ្ចេញមតិនិងការបង្កើតថ្មីតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានដឹងទេថាតើមានតន្ត្រីករ សិល្បករ អ្នកនិពន្ធនិងអ្នកបង្កើតស្នាដៃថ្មីៗប៉ុន្មានលាននាក់ទេត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍នៅកម្ពុជា ហេតុដូច្នេះហើយខ្ញុំចង់នាំយកសិល្បដ៏ល្អឯកក្នុងលោកមកកាន់ប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាប្រទេសស្ទើរតែគ្មានផ្ទាំងគំនូឬសិល្បនៅតាមដងផ្លូវសោះ។ គោលបំណងរបស់យើង ក្នុងការធ្វើការឲ្យមូលនិធិ #IglooHong គឺសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះដូចជា៖ សាបព្រោះភាពភ្លឺ សេចក្តីរីករាយ និងភាពស្រស់ស្អាតខ្លះៗមកកាន់ប្រទេសនេះដែលមានអតិតកាលដ៏ខ្មៅងងឹត។

ខ្ញុំនឹងទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំព្យាយាមស្នាក់នៅទីនេះដោយធ្វើមិនដឹងមិនឮអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រ នយោបាយ និងព្រឹត្តិការបច្ចុប្បន្ននៃទីកន្លែងដែលខ្ញុំបានទៅមើល។ វាមិនធ្លាប់មានឡើយចាប់តាំងពីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមចូលក្នុងពិភពលោកក្នុងវ័យជំទង់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានដឹងប្រវត្តិសាស្ត្រតាម      រយៈការនិយាយផ្ទាល់មាត់ពីមនុស្សដែលខ្ញុំបានជួបពេលកំពុងធ្វើដំណើរ ជំនួសឲ្យការអានប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងទូរស័ព្ទឬសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ វាគឺពិតជាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។ វាគឺជាដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយមួយនិងជាការប្រយុទ្ធតស៊ូដើម្បីរស់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដើម្បីរស់ក្នុងខណៈដែលគ្មានប្រកាន់នូវទុក្ខសោកអតិតកាល ការសងសឹង ឬការភ័យខ្លាចការកើតឡើងវិញនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលខ្ញុំមិនអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។ វាមិនធ្លាប់មានន័យឡើយចំពោះខ្ញុំដែលថាក្មេងអាយុ 20 ឆ្នាំម្នាក់ត្រូវទទួលបន្ទុកនូវអតិតកាលដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយជីដូនជីតារបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំស្វែងរកការបង្រៀននិងចែករំលែកនូវសេចក្តីស្រលាញ់នាពេលបច្ចុប្បន្ន នៅក្នុង     ខណៈនេះ ជំនួសឲ្យការព្យាយាមស្វែងរកហេតុផលបង្កើតនូវវដ្តនៃសេចក្តីក្រោធ ការស្អប់ខ្ពើមនិងការបាក់ទឹកចិត្ត។ មិនត្រូវរស់នៅដោយសេចក្តីភ័យខ្លាច។ គឺត្រូវរស់នៅនាពេលបច្ចុប្បន្ននិងខណៈនេះ។ ជាការពិតយើងទាំងអស់គ្នាមានអតិតកាល ប៉ុន្តែតើយើងពិតជាមិនអាចមើលឲ្យឆ្ងាយជាងនេះបានទេឬ និងមើលនូវអ្វីជុំវិញយើងដោយគ្មានយុត្តិធរទេឬ? ការសួរនូវសំណួរទាំងនេះ និងការគិតដូច្នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តវិសមកាលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយនៅ Gaza Strip ដែលមានឆ្នេរសមុទ្រដ៏ស្រស់ស្អាតសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំនិងមានតែ calamari strips និងស្រា licorice ប៉ុណ្ណោះមកជាមួយខ្ញុំ។ ការធ្វើមិនដឹងគឺជាសេចក្តីស្ងប់មួយ ប៉ុន្តែវានៅតែកំពុងស្ថិតនៅនាពេលបច្ចុប្បន្ន។ វាគឺអំពីការធ្វើឲ្យទស្សនរបស់អ្នកស្រស់ថ្លាដើម្បីអាចឲ្យអ្នកមើលឃើញនូវភាពស្រស់ស្អាតក្នុងភាពទន់ភ្លន់នៅជុំវិញអ្នក និងនៅគ្រប់ពេលដែលភាពទន់ភ្លន់ទាំងនោះបញ្ចប់ចូលទៅថ្ងៃល្អប្រសើរមួយ។

វាគឺក្នុងអំឡុងពេលសប្តាហ៍ទីមួយក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធនៃថ្ងៃល្អមួយនៃថ្ងៃទាំងនោះ។ ថ្ងៃមួយក្នុងចំណោមថ្ងៃល្អទាំងនោះគឺអ្នកមិនអាចទទួលបានច្រើនឡើយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ គឺនៅថ្ងៃមួយដែលអ្វីទាំងឡាយកើតមានធម្មតា ជាថ្ងៃមួយដែលអ្នកមិនអាចគ្រោងទុកបាន បើទោះបីជាអ្នកព្យាយាមក្តី នៅថ្ងៃនោះខ្ញុំរួមជាមួយមិត្តភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ដែលអ្នកចូលចិត្តសិល្ប តែខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានទេព្យកោលសជាងគេ។ ពួកយើងបានដើរឆ្លងកាត់បរិវេណអាគារចាស់មួយ ដែលគេបានប្រាប់ខ្ញុំថាអាគារនេះមិនធ្លាប់ត្រូវបានកែលម្អរឬលាបថ្នាំឡើយចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 50 ឆ្នាំ។ វាកំពុងរងការបាក់បែក៖ ដុះផ្សិតនិងពុកផុយនៅគ្រប់ទីកន្លែង ប៉ុន្តែវានៅតែមានសំឡេងសើចសប្បាយជាមួយនឹងក្មេងៗញញឹមក្នុងចំណោមកំទេចជញ្ជាំងថ្មបាក់ធ្លាក់មកយ៉ាងច្រើន។ ពួកយើងបានធ្វើការជាមួយគ្នាក្នុងការរៀបធ្នឹមឥដ្ឋនិងធ្វើរូបចម្លាក់តូចៗ ដោយលាបថ្នាំរឿង Batman និងវីរបុរសផ្សេងទៀតនៅលើផ្ទៃនោះដែលធ្វើឲ្យក្មេងៗចូលចិត្តជាខ្លាំង។ ពួកយើងបានដើរចុះឡើងគ្រប់ជាន់ទាំងអស់ដើម្បីកត់នូវសំណួមពរពីអ្នកស្នាក់នៅ៖ ស្ត្រីម្នាក់បាននិយាយថាគាត់ចង់បានផ្កា ដូច្នេះយើងលាបពណ៌ផ្កានៅប្រអប់ជណ្តើរឡើងចុះទាំងអស់ អ្នកខ្លះទៀតបាននិយាយថាពួកគេចង់បានភាពស្រស់ស្អាតនិងសន្តិភាព ដូច្នេះយើងគូការស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណីកម្ពុជាក្នុងពេលបួងសួង។ ខ្ញុំបានឃើញអ្នកលក់ប៉ោងប៉ោងមានបញ្ហាក្នុងការលក់ប៉ោងប៉ោងរូប 300 Gangnam style ដែលគាត់ចងភ្ជាប់ជាមួយម៉ូតូរបស់គត់ ដូច្នេះខ្ញុំបានទិញពីគាត់ទាំងអស់រួចយកទៅលើដំបូលអាគារដែលនៅទីនោះមានក្មេងៗប្រមាណ 20 រត់លេងយ៉ាងរីករាយជាមួយពន្លឺថ្ងៃ។ ពួកយើងបានឲ្យប៉ោងប៉ោងទាំងអស់ទៅពួកគេ។ ក្មេងៗបានរត់លេងយ៉ាងសប្បាយតាមបែបក្មេង។ ខ្ញុំមានការនឿយហត់ណាស់ ដោយសារកំដៅថ្ងៃ បែកញើស ប្រលាក់ខ្លួនពេញដោយថ្នាំពណ៌និងធូលីពេញមួយថ្ងៃ ដែលបានធ្លាក់ចុះមកពីដំណើរទៅកាន់ប្រទេសប្រេស៊ីលរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការរីករាយមើលក្មេងៗទាំងនោះស្រែកនិងឡេងកំសាន្ត វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ព្រះអាទិត្យចាប់ផ្តើមលិចចុះខណៈដែលពួកយើងបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយនៅលើដំបូលទាំងមូល។ នៅចុងក្រោយពួកយើងបានឃើញស្តី្រម្នាក់នៅលើគ្រែដែលមានពាក់វ៉ែនតាកំពុងប្រើប្រាស់ពន្លឺថ្ងៃដែលនៅសល់ដើម្បីដេរក្រមាបង់ករធ្វើដោយដៃយ៉ាងស្មុគ្រស្មាញបំផុត ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានឃើញនាពេលកន្លងមក។ ខ្ញុំពិតជាមិនអាចជឿនូវភាពល្អិតល្អន់ ការអត់ធ្មត់និងពាក់ព័ន្ធនឹងសិប្បកម្មផ្សេងទៀតដូចជាភាពស្រស់ស្អាតយ៉ាងឥតខ្ចោះ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថាតើខ្ញុំអាចទិញក្រមានេះបានទេនៅពេលគាត់ដេរវារួចរាល់ ហើយអ្នកបកប្រែរបស់ខ្ញុំបានពន្យល់ប្រាប់ខ្ញុំថាវាគឺជាសិល្បដែលកំពុងបាត់បង់ ហើយវាមានតែមនុស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងទីក្រុងនេះធ្វើក្រមាប្រភេទនេះដោយដៃនៅបច្ចុប្បន្ននេះ។ ខ្ញុំពិតជាមានកិត្តិយសណាដែលបានឃើញគាត់ដេរក្រមានេះ ខ្ញុំចង់ទិញវាពីគាត់ (វាត្រូវការចំណាយពេលមួយខែដើម្បីធ្វើក្រមាមួយ) ជាជំនួនសម្រាប់ម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលមានការពេញចិត្តនូវរបស់ដែលធ្វើពីដៃហើយពិតជាស្រលាញ់ចូលចិត្តវាខ្លាំងណាស់ហើយ។ គាត់បានឲ្យខ្ញុំមួយចំនួន ហើយខ្ញុំបានទិញវាដោយតម្លៃពេញ ដោយគ្មានការតថ្លៃឡើយហើយយើងបានរលាក់វាថា អាជីវកម្មល្អគឺនៅពេលដែលភាគីទាំងពីរដើរចេញទៅដោយការពេញចិត្តនិងរីករាយ។ មិត្តភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ Mac ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ដោយការតថ្លៃដោយចៃដន្តបែបនេះ ហើយយើងទាំងអស់បានគិតថាតើវាកើតមានយ៉ាងដូចម្តេចទៅប្រសិនបើយើងអាចគូផ្ទាំងគំនូគាត់យ៉ាងស្រស់ស្អាតដ៏ធំនៅផ្នែកម្ខាងនៃអាគារ ដែលគាត់កំពុងស្នាក់នៅ ដូច្នេះគ្រួសារនិងអ្នកជិតខាងរបស់គាត់អាចមើលឃើញវារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ការសហការសហគមន៍ត្រឹមត្រូវមួយ ផ្ទាំងខាងក្រោយគឺរចនាបែបស្មុគស្មាញនៃប្រពៃណីកម្ពុជារួមជាមួយផ្ទាំងនៃការកាន់ម្ជុលនិងអំបោះ ដោយបង្ហាញនូវក្រមារ សិល្បៈនិងវិជ្ជាជីវៈរបស់គាត់។ នោះគឺជាចេតនារបស់ពួកយើង គឺបង្កើតអ្វីមួយស្រស់ស្អាតដែលផ្តល់កិត្តិយសដល់ស្ត្រីស្រស់សោភាម្នាក់នេះ អ្វីមួយដែលផ្តល់កិត្តិយសដល់សិល្បៈរបស់គាត់ ក្រមារបស់គាត់និងជីវិតនៃការខិតខំធ្វើការងាររបស់គាត់ អ្វីមួយដែលផ្តល់កិត្តិយសដល់ប្រជាជនកម្ពុជាក៏ដូចជាសហគមន៍និងវប្បធម៌ទាំងមូល។ ពួកយើងគិតថាគាត់គឺជាកម្មវត្ថុមួយដ៏ល្អប្រសើរបំផុត ហើយដែលវាជាកន្លែងដែលយើងមកដោយគ្មានការព្រៀងទុក។ ដោយការស៊ូទ្រាំនឹងកម្តៅថ្ងៃ ភ្លៀងខ្យល់ខ្លាំង រង្វែងក្នុងបញ្ហាបកប្រែជាមួយអ្នកបើកបរ សត្វមូស នគរបាល និងបញ្ហារាប់មិនអស់ច្រើនទៀត El Mac អាចបញ្ចប់ផ្ទាំងគំនូរបស់លោកស្រី Thary យ៉ាងស្រស់ស្អាតជាមួយនឹងមោទភាពនៃការបង្ហាញការកាន់សម្ភារៈធ្វើក្រមារបស់គាត់ ដូចជាម្ជុលនិងអំបោះ ដែលជាឧបករណ៍ស្មុគ្រស្មាញតូចតែកាន់យ៉ាងមានកម្លាំងគឺកម្លាំងក្នុងការសង្កត់និងបើកយ៉ាងច្រើនតាមដែលអាច កម្លាំងបង្កើតការតម្បាញប៉ាក់ ពណ៌និងវប្បធម៌និងកម្លាំងក្នុងការនាំពួកយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យចូលមកជិតគ្នា។ នោះគឺជាវាជាថ្ងៃប្រសើរមួយថ្ងៃនៃការជួបមនុស្សប្រសើរបញ្ចេញនូវការសិល្បយ៉ាងល្អក្នុងការបង្កើតផ្ទាំងគាំនូយ៉ាងល្អនៅក្នុងទីក្រុងដ៏ល្អមួយ។

ខ្ញុំមកម្ពុជាដោយបេះដួងនៃសេចក្តីស្រលាញ់និងសន្តិភាពប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយប្រជាជនកម្ពុជាមានសិល្បៈសាធារណៈស្រស់ស្អាតដោយសេរីនៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយសិល្បករទូទាំងសកលលោកចាប់ផ្តើមមើលមកកម្ពុជាជាប្រទេសមានសិល្បកររាក់ទាក់ដែលស្វាគមន៍និងគាំទ្រនូវសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ ដែលជាប្រភេទនៃការបើកចំហរនិងសេចក្តីស្រលាញ់ដែលអាចនាំមកនូវសេចក្តីរីករាយដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ សូមអរគុណសម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជាសម្រាប់ការស្រលាញនិងគោរពដែលអ្នកបានផ្តល់មកឲ្យខ្ញុំនិងអ្នកសិល្បករទាំងអស់អនុវត្តគម្រោង #IGLOOHONG។ ពួកយើងមានកិត្តិយសនិងស្វាគមដោយការគាំទ្ររបស់អ្នក ដែលវាផ្តល់ឲ្យពួកយើងនូវការជំរុញ ការលើកទឹកចិត្តនិងកម្លាំងក្នុងការបន្តបង្កើតអ្វីថ្មីៗ។ ប្រទេសកម្ពុជាមិនត្រូវការខ្ញុំឬអ្នកណាម្នាក់ក្នុងការបង្ហាញពួកគេនូវរបៀបបង្កើតថ្មី ពីព្រោះពួកគេគឺជាអ្នកជំនាញរួចស្រេចហើយ។ នៅក្នុងវិសាលភាពរបស់ខ្លួន ប្រាសាទអង្គរវត្តគឺមានភាពអស្ចារ្យណាស់ ភាពពិស្តារនិងភាពប៉ិនប្រសព្វនៃសិល្បៈ រួចចម្លាក់និងស្ថាបត្យកម្ម។ វាគឺហាក់ដូចជាថាមនុស្សមិនអាចធ្វើវាកើតឡើយ វាគួរតែជា mecca សម្រាប់សិល្បករទាំងអស់ក្នុងការបង្កើតជាធម្មយាត្រាមួយ។ ខ្ញុំបានយំនៅពេលខ្ញុំបានទៅដល់ទីនោះ វាពិតជាមានចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងបំផុត ភាពស្រស់ស្អាត ស្នាដៃសមសួននៅក្នុងប្រទេសអាស៊ីទាំងមូល និងបានជំរុញនូវការបង្កើតថ្មីៗយ៉ាងច្រើនសម្រាប់សតវត្សរ៍ទាំងនេះ។ ប្រទេសកម្ពុជាពិតជាមិនត្រូវការខ្ញុំជួយជំរុញការបង្កើតឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាត្រូវការអ្នកណាស់។ យើងស្រលាញ់អ្នកកម្ពុជា អ្នកពិតជាមិនអាចដឹងថាប្រភេសនិងមិត្តភាពរបស់អ្នកមានអត្ថន័យប៉ុណ្ណាចំពោះពួកយើងនោះទេ ហើយយើងនឹងមិនអាចភ្លេចការគំទ្ររបស់អ្នកបានឡើយ។ សូមប្រទេសកម្ពុជាមានសន្តិភាព សេចក្តីស្រលាញនិងការគោរព នៅពេលដែលអ្នកជាសិល្បៈស្ងាត់ស្ងៀមមួយ នោះវានឹងកាន់តែល្បីឮខ្លាំងឡើង។

MANGCHI VIDEOS:

More Videos by Mangchi on the MANGCHI Youtube Channel. Click to subscribe and for the latest video updates.